Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

I C 1179/18 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Rejonowy w Jaśle z 2019-05-29

Sygn. akt I C 1179/18

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2019 r.

Sąd Rejonowy w Jaśle I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Wanat

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anna Wojtunik

po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2019 roku w Jaśle

sprawy z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego - Subfunduszu KI 1 z siedzibą w W.

przeciwko H. S.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C upr. (...)

UZASADNIENIE

wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Jaśle z 29.05.2019 r.

Powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty – Subfundusz KI 1 z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanej H. S. zasądzenia kwoty 725,76 zł wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadniając żądanie pozwu wskazał, że na podstawie umowy przelewu wierzytelności zawartej z (...) S.A. nabył przysługującą wobec pozwanej wierzytelność, wynikającą z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z 04.12.2015 r. Dochodzona kwota – objęta dokumentami księgowymi wystawionymi przez wierzyciela pierwotnego – pomimo wezwania pozwanego do zapłaty, nie została uregulowana.

Pozwana, będąc prawidłowo zawiadomioną o terminie rozprawy, nie stawiła się na nią, ani nie złożyła odpowiedzi na pozew.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty – Subfundusz KI 1 z siedzibą w W. zawarł 14.05.2018 r. umowę przelewu wierzytelności z (...) S.A.
z siedzibą w W., w ramach której nabył m.in. wierzytelność wobec H. S. na kwotę 658,96 zł (dowód: kserokopia wyciągu z umowy przelewu –
k. 24 - 29, 48, wyciąg z załącznika do umowy cesji w zakresie lp. (...) – k. 50).

Pozwana zawarła 04.12.2015 r. z (...) S.A. umowę abonencką o nr (...)-599-870-482, w ramach której operator świadczył usługi w zakresie dostarczania programów telewizyjnych oraz w zakresie udostępnienia dekodera. Umowa przewidywała 24 - miesięczny okres obowiązywania (dowód: kserokopia umowy – k. 55 - 57 wraz z protokołem odbioru sprzętu udostępnionego – k. 57v., regulamin świadczenia usług – k. 59 - 66).

W dniu 19.04.2017 r. (...) S.A. wystawił wobec pozwanej dokument w postaci noty obciążeniowej o nr (...) na kwotę 198,99 zł z tytułu rozwiązania umowy w okresie podstawowym (dowód: kserokopia kopii noty obciążeniowej – k. 67), a 19.05.2017 r. kolejną notę obciążeniową na kwotę 340 zł tytułem kary za brak zwrotu sprzętu (dowód: kserokopia noty (...)– k. 68).

Pismem z 14.05.2018 r. (...) S.A. zawiadomił pozwaną
o dokonanym przelewie wierzytelności na kwotę 658,96 zł na rzecz (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty – Subfundusz KI 1 z siedzibą w W. (dowód: zawiadomienie – k. 52).
W aktach sprawy brak dowodu doręczenia ww. pisma.

Powyższy stan faktyczny sprawy Sąd Rejonowy ustalił w oparciu
o wskazane wyżej dokumenty (potwierdzone za zgodność - ich kserokopie), których autentyczność nie budziła zastrzeżeń Sądu. Nie stanowią natomiast podstawy faktycznej rozstrzygnięcia twierdzenia o istnieniu wymagalnej wierzytelności wobec pozwanej w wysokości wskazanej w pozwie. Powód, co prawda, powołuje w treści pozwu dokumenty księgowe, mające stanowić podstawę zobowiązania pozwanego, dowodów tych jednak – poza dwiema notami obciążeniowymi (k. 67 - 68) – nie przedkłada. Nota obciążeniowa jest dokumentem prywatnym, który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie w nim zawarte (art. 245 k.p.c.), co oznacza, że samoistnie nie można uznać niniejszej noty jako dowodu istnienia i wysokości dochodzonego roszczenia. W orzecznictwie przyjmuje się, że faktura stanowi powszechnie przyjęty dokument rozliczeniowy. Jej doręczenie umożliwia dłużnikowi podjęcie czynności mających na celu sprawdzenie, czy świadczenie jest zasadne, tak co do istnienia, jak i co do wysokości. Umożliwia też podjęcie czynności zmierzających do spełnienia świadczenia (wyrok Sądu Najwyższego
z 14.01.1987 r. IV CR 461/86, uchwała Sądu Najwyższego z 19.05.1992 r., III CZP 56/92). Nie stanowi jednak dowodu wykonania umowy w sposób uzasadniający żądanie zapłaty wynagrodzenia. Dłużnik zobowiązany jest świadczyć to, co stwierdzono w dokumencie rozliczeniowym, gdy wynika to
z istniejącego stosunku zobowiązaniowego. Powód w niniejszym postępowaniu nie przedstawił dowodu, czy istniała podstawa do naliczenia kar, ujętych w notach i czy zostały one wyliczone w sposób prawidłowy.

W tych okolicznościach za pozbawione mocy dowodowej Sąd uznaje wyliczenie odsetek dokonane przez powoda (k. 69).

Sąd zważył, co następuje.

Żądanie pozwu nie zasługuje na uwzględnienie w jakiejkolwiek części.

W pierwszym rzędzie należy podnieść, iż wobec nieobecności prawidłowo zawiadomionej H. S. na rozprawie 29.05.2019 r., Sąd, stosownie do regulacji art. 339 k.p.c., uprawniony był wydać wyrok zaoczny.

Zgodnie z dyspozycją tego przepisu, jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny, przy czym w tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

W niniejszej sprawie Sąd powziął wątpliwości dotyczące istnienia zobowiązania opisanego w pozwie, a zatem okoliczności kluczowej dla przyjęcia materialnoprawnej zasadności roszczenia powoda.

Powód, będąc reprezentowanym przez profesjonalnego pełnomocnika, będącego radcą prawnym, nie przedstawił w poczet materiału dowodowego wystarczających dowodów dla stwierdzenia istnienia, wysokości i wymagalności roszczenia, opisanego w pozwie. W szczególności nie przedłożył do akt dokumentów księgowych wskazanych w zawiadomieniu pierwotnego wierzyciela o przelewie (k. 52) tj. nie przedstawił żadnej z faktur na kwoty po 39.99 zł. Istnienie wierzytelności w tym zakresie należy zatem uznać za nieudowodnione ( art. 6 k.c.).

Analogicznie, Sąd nie znajduje podstaw do ustalenia istnienia wymagalnej wierzytelności wobec pozwanej H. S. z tytułu rozwiązania umowy
w okresie podstawowym i braku zwrotu sprzętu. Należy podkreślić, że skoro powód wywodzi swoje roszczenie z faktu skutecznego nabycia wymagalnej wierzytelności przysługującej wobec pozwanej pierwotnemu wierzycielowi – (...) S.A. (art. 509 k.c.), to – zgodnie z regułą rozkładu ciężaru dowodu, wyrażoną w art. 6 k.c. zobligowany był wykazać nie tylko fakt zawarcia umowy cesji, lecz – wstępując w prawa i obowiązki cedenta – analogicznie jak on, dla skuteczności zgłoszonego powództwa zobowiązany był wykazać istnienie dochodzonej wierzytelności we wskazanej wysokości.

Okoliczność, że pozwana nie wdała się w spór, nie zmieniało w tym zakresie reguł rozkładu ciężaru dowodu, wynikających z art. 6 k.c. a zatem obowiązkiem powoda – jako następcy operatora telekomunikacyjnego było wykazać, w jaki sposób operator wyliczył karę umowną za zerwanie umowy,
a w tym czy prawidłowo pomniejszył ją o czas trwania umowy, i czy w ogóle zostały spełnione przesłanki do obciążenia nią pozwanej.

Jak wynika bowiem z treści łączącego strony stosunku zobowiązaniowego, którego element stanowią również postanowienia regulaminu świadczenia usług, pozwana byłaby zobowiązana do uiszczenia kary umownej, gdyby do rozwiązania umowy doszło w okresie podstawowym, w warunkach przewidzianych w § 4 pkt 7 umowy (k. 56). Tymczasem w materiale dowodowym brak dokumentów na okoliczność wypowiedzenia/rozwiązania umowy
z pozwaną, nie wiadomo w jakim trybie i terminie doszło do zakończenia umowy.

Należy pamiętać, że sam fakt cesji wierzytelności nie może stawiać nabywcy
w lepszej sytuacji procesowej, aniżeli gdyby roszczenia dochodził pierwotny wierzyciel, stąd też w omawianym zakresie dla uznania zasadności żądania kary umownej koniecznym było wykazanie, że zaktualizowały się przesłanki jej naliczenia.

Stosownie do brzmienia art. 57 ust. 6 ustawy z 16.07.2004 r. prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2016. (...).t.) w przypadku zawarcia umowy
o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telekomunikacyjnej, związanego z ulgą przyznaną abonentowi, wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta, nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Roszczenie nie przysługuje w przypadku rozwiązania przez konsumenta umowy przed rozpoczęciem świadczenia usług, chyba że przedmiotem ulgi jest telekomunikacyjne urządzenie końcowe. Ulga ta jest pomniejszana o jej proporcjonalną wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania.

Jak wynika z treści umowy podpisanej 04.12.2015 r. pozwanej przyznano ulgę w wysokości 637,98 zł. Skoro jednak nie wiadomo, czy do rozwiązania umowy doszło z winy abonenta w drodze jednostronnego oświadczenia operatora o wypowiedzeniu w okresie podstawowym, a także nie jest znany czas trwania umowy, żądanie pozwu należy uznać za nieudowodnione tak co do zasady, jak
i co do wysokości.

Odnosząc się do roszczenia powoda w zakresie dotyczącym obciążenia
z tytułu braku zwrotu sprzętu, wskazać należy, że powód nie wykazał zasadności domagania się kwoty 340 zł. Regulamin świadczenia usług (k. 62) w § 11 pkt. 13 przewiduje, że w przypadku niezwrócenia sprzętu w terminie abonent będzie zobowiązany do uiszczenia kary umownej w wysokości określonej w cenniku.

Powód tymczasem nie przedstawił w poczet dowodów ani cennika, ani regulaminu promocji objętej umową, zabrakło tez dokumentów pozwalających ustalić termin rozwiązania umowy, a co za tym idzie ocenić terminowość
i zasadność wystawienia noty (...)– (k. 68).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 07.11.2007 r. (II CSK 293/07) „Ciężar udowodnienia faktu należy rozumieć nie tylko jako obarczenie jednej ze stron procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o prawdziwości swoich twierdzeń, ale również konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności.” Podnieść należy, że Sąd jest zobligowany do uznania twierdzeń powoda przy bezczynności pozwanego jedynie w przypadku braku wątpliwości co do zasadności pozwu. Domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy bowiem wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu, i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. art. 57 ust. 6 ustawy z 16.07.2004 r. prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2016. (...).t.) w zw. z art. 6 k.c. i 232 k.p.c. w zw. z art. 509 k.c. orzeczono jak w sentencji wyroku.

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Halina Klimowicz
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Jaśle
Osoba, która wytworzyła informację:  Grzegorz Wanat
Data wytworzenia informacji: