Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jaśle

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2017r.

Sąd Rejonowy w Jaśle I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Dorota Myśliwiec

Protokolant: st. sekr. sądowy Stanisława Synowiec

po rozpoznaniu 13 czerwca 2017r. w J.

przy udziale

sprawy z powództwa (...)Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W.

przeciwko J. T.

o zapłatę

I. oddala powództwo;

II. kosztami postępowania obciąża powoda uznając je za uiszczone w całości.

Sygn. akt I C 429/17

UZASADNIENIE

wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Jaśle z dnia 13 czerwca 2017 r.

(...) wniesionym w dniu 6 kwietnia 2017 r.(...)Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W. domagał się od pozwanej J. T. zapłaty kwoty 2 494,99 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając żądanie powód podał, iż dochodzona kwota stanowi niespłaconą należność z tytułu umowy bankowej nr (...) z dnia (...). zawartej przez pozwaną z (...) Bank (...) S.A., którą powód nabył w drodze umowy przelewu wierzytelności w dniu 4 lutego 2016 r. Na dochodzoną pozwem kwotę składa się należność główna w wysokości 1 125,81 zł, odsetki naliczone przez wierzyciela pierwotnego w wysokości 7,54 zł, odsetki karne naliczone przez wierzyciela pierwotnego w wysokości 1 277,44 zł oraz kwota 84,20 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych przez powoda od dnia cesji wierzytelności do dnia poprzedzającego złożenie pozwu. Zdaniem powoda, dowodem istnienia przysługującej mu wierzytelności oraz obowiązku spełnienia świadczenia ciążącego na stronie pozwanej jest wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nr (...) z dnia 1 marca 2017 r. podpisany przez osobę upoważnioną do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu. Osnowa wyciągu dokładnie precyzuje źródło i rodzaj przysługującej powodowi wierzytelności wraz z potwierdzeniem faktu dokonanej cesji (k. 3-5).

Prawidłowo zawiadomiona pozwana J. T. nie stawiła się na rozprawę w dniu
13 czerwca 2017 r., ani nie złożyła odpowiedzi na pozew.

Sąd ustalił i zważył, co następuje :

Wobec nieobecności pozwanej, prawidłowo zawiadomionej o terminie rozprawy, Sąd w dniu 13 czerwca 2017 r. stosownie do regulacji art. 339 k.p.c. wydał wyrok zaoczny

Zgodnie z dyspozycją tego przepisu, jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda
o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Utrwalony w judykaturze i niekwestionowany w nauce jest pogląd, że przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1958 r., 1 CR 969/57, L., wyrok Sadu Najwyższego z dnia 15 września 1967 r., III CRN 175/16, L., z dnia 15 marca 1996 r., I CRN 26/96, L., z dnia 6 czerwca 1997 r., I CKU 87/97, L.). Jeżeli zatem w świetle przytoczonych przez powoda okoliczności, brak jest podstaw do uwzględnienia żądania pozwu, sąd wyrokiem zaocznym powództwo oddala (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 czerwca 1972 r., III CRN 30/72, L.). Oceny zgodności z prawdą twierdzeń powoda należy dokonać na podstawie materiału dowodowego znajdującego się w aktach sprawy.

Należy pamiętać, że uregulowanie zawarte w art. 339 k.p.c. ma zastosowanie do przepisów o procesie i postępowań odrębnych w sytuacji, kiedy ogólne warunki formalne pisma procesowego inicjującego postępowanie cywilne określa art. 126 k.p.c., który w § 1 pkt 3 stanowi, że każde pismo procesowe powinno zawierać osnowę wniosku lub oświadczenia oraz dowody na poparcie przytoczonych okoliczności, a ponadto postępowanie to zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, nakłada na strony obowiązek udowodnienia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 k.c. i art. 233 k.p.c.).

W świetle tychże zasad to na powodzie w przedmiotowej sprawie spoczywał obowiązek udowodnienia okoliczności istotnych dla uwzględnienia powództwa, w tym istnienia
i wysokości dochodzonej wierzytelności oraz jej skutecznego nabycia w drodze cesji wierzytelności od poprzedniego wierzyciela.

W ocenie Sądu powód nie wykazał, że dochodzone przez niego w pozwie roszczenie jest zasadne. Dowody, na które się powołał w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nr (...) z dnia (...) (k. 9), potwierdzonej za zgodność umowy sprzedaży wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego z dnia (...)wraz z wyciągiem z elektronicznego załącznika do umowy cesji (k.10-15) oraz kopii pisma z dnia 9 lutego 2017 r. (k.16) nie są wystarczające do uwzględnienia powództwa.

O ile następstwo prawne powoda zostało przez niego wykazane, to wątpliwości Sądu budzi przede wszystkim samo istnienie i wysokość dochodzonego pozwem roszczenia. Powód nie wykazał w sposób wiarygodny, na jaką kwotę zawarta była umowa pożyczki nr (...) z dnia (...) pomiędzy pozwaną, a zbywcą wierzytelności, kiedy doszło do wypowiedzenia umowy pierwotnej, jakie były warunki w zakresie naliczania odsetek i jaką wysokość odsetek przewidywała powyższa umowa. Bowiem stosownie do art. 509 k.c. nabywca wierzytelności nabywa prawa z przelanej wierzytelności w takim zakresie w jakim wierzytelność ta przysługiwała zbywcy. Jest to wyrazem podstawowej zasady prawa cywilnego, zgodnie z którą cedent nie może przenieść na cesjonariusza więcej praw niż sam posiada. Rzutuje to także na pozycję prawną dłużnika, która nie może ulec pogorszeniu na skutek dokonania przelewu.

Powód nie przedstawił pierwotnej umowy pożyczki i uznał, że wystarczającym dowodem na istnienie i wysokość zobowiązania pozwanego jest wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nr (...) z dnia 1 marca 2017 r. Należy bowiem wskazać, że dane przedstawiane w księgach rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego stanowią dowód jedynie tego, że określonej kwoty wierzytelność jest wpisana w księgach rachunkowych względem określonego dłużnika na podstawie opisanego w tych księgach zdarzenia, np. cesji wierzytelności. Dokumenty te potwierdzają jedynie sam fakt zdarzenia w postaci cesji wierzytelności. Nie stanowią one jednak dowodu na skuteczność dokonanej cesji wierzytelności oraz istnienia i wysokości nabytej wierzytelności (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 czerwca 2013 r., V CSK 329/12, L.). Jako niewystarczające należy ocenić także pismo powoda, skierowane do pozwanej z dnia 9 lutego 2017 r., co do warunków spłat istniejącego zadłużenia. Przedstawione w takiej formie dowody stanowią dokumenty prywatne powodowego funduszu, które zgodnie z art. 245 k.p.c. stanowią jedynie dowód tego, że osoby które je podpisały złożyły oświadczenia zawarte w dokumencie. Ponadto przy tym należy zwrócić uwagę na art. 194 ust. 2 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarzadzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 1896), który wprost stanowi, że co prawda wyciągi z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego mają moc prawną dokumentów urzędowych, jednakże nie w postępowaniu cywilnym. W postępowaniu tym, tego rodzaju dokumenty zostały pozbawione mocy prawnej dokumentu urzędowego i są traktowane jako dokumenty prywatne.

Powyższe okoliczności zaistniałe w niniejszej sprawie, w szczególności fakt nieprzedstawienia umowy pierwotnej i związanej z tym niemożliwości zweryfikowania przez Sąd rozmiaru i wysokości zobowiązania pozwanej, wzbudzają wątpliwości Sądu co do przytoczonych przez powoda okoliczności faktycznych i skutkują oddaleniem powództwa.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie II sentencji wyroku zaocznego, opierając się na art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c. i wobec oddalenia powództwa obciążył nimi powoda uznając je za uiszczone w całości.